Lobbing cechują przemyślane cele oraz doskonała organizacja działań. W procesie komunikacji pomiędzy obywatelami a przedstawicielami władzy lobbing zakłada obecność pewnego rodzaju ogniwa, jakim jest obecność pośrednika.

„Obywatel, który we własnym imieniu, indywidualnie i za pomocą własnych środków stara się oddziaływać na przedstawicieli władz państwowych, nie jest uważany za lobbystę”.( Jasiecki, Molęda-Zdziech , Kurczewska, 2002, s.20). Definitywnie lobbystą byłaby osoba, która występowałaby w interesie innych osób. „Każdy lobbing pociąga za sobą komunikowanie, jako drogę przekazywania wpływu.”(Kurczewska, Molęda-Zdziech, 2002, s. 50).

Lobbying a formy nacisku

Lobbing nie jest jedyną formą nacisku w sferze publicznej. Co wyróżnia to pojęcie? Istnieją pewne kryteria, które pozwalają odróżnić lobbing od form, które nie są rzecznictwem interesów.

Pojęcie lobbingu powinno być stosowane jedynie wobec takiej działalności, której cel to wpływanie na decyzje organów władzy publicznej.

Czyli jest to oddziaływanie na przedstawicieli władzy ustawodawczej, wykonawczej jak również sądowniczej. Obejmuje ona wszystkie poziomy. Natomiast wpływy wywierane na decyzje korporacji, osób prywatnych jak i różnego rodzaju organizacji pozarządowych w tym fundacji czy stowarzyszeń nie wchodzi w jego zakres. Kolejną cechą lobbingu jest zamiar wywierania wpływu. Na decyzje władz państwowych i nie tylko państwowych mogą oddziaływać liczne wydarzenia.

Mimo tego, że większość lobbystów reprezentuje poszczególne grupy nacisku lub interesu, lobbing nie powinien być utożsamiany z zachowaniami grup interesu przynajmniej z trzech powodów.

Po pierwsze, lobbing może być stosowany zarówno przez jednostki jak i grupy.

Po drugie, grupy interesu angażują się bardzo często w dodatkowe działania oprócz lobbingu, a część z nich w ogóle się nim nie zajmują.

Po trzecie, jednostki lub grupy interesu mogą znaleźć bezpośrednią reprezentację bez interwencji ze strony lobbystów. Lobbing to tylko jedna z metod będących do dyspozycji jednostek lub grup. Powinna być ona traktowana raczej w kategoriach pewnego procesu, uwzględniającego jej dynamikę.

Zachęcam Cię do dowiedzenia mojego bloga o zarządzaniu i przywództwie

Rzecznictwo interesów

Pozytywne i negatywne aspekty rzecznictwa interesów

Słowo lobbing ma w Polsce niezwykle negatywne konotacje. Prawie wszystkim doniesieniom związanym ze skandalem z posłem Pęczakiem towarzyszyła fotografia pod którą widniał napis „Marek Dochnal – lobbysta”. Jest to tylko jeden z licznych przykładów, dlaczego dziś słowo lobbing kojarzy się nam z niejasnymi układami na styku biznesu i polityki, z prywatyzacyjnymi skandalami oraz z czymś nagannym.

Rzecznictwo interesów w Polsce

„W Polsce lobbują i politycy, i szefowie firm, i ich znajomi u swoich innych znaczących znajomych. Słyniemy z układów, układzików i krążących kopert. U nas się „dociera” i „załatwia”. Ale to nie ma nic wspólnego z lobbingiem, który polega na przedstawianiu argumentów za daną sprawą lub przeciw niej, bez ukrywania swoich intencji i za wynagrodzeniem.”( P. Wrabec, R. Pisera, „Regulownaie rzeki interesów”, Nesweek, 34/02, s. 54)

„Lobbing to zwykłe doradztwo, nie ma nic dziwnego w tym, że firma zarabia na doradzaniu klientom. Firmy lobbingowe sprzedają jednostki czasu poświęcone na zajęcie się sprawą. Czasami finalnym produktem jest jedna karta papieru, ale wymagająca dziesiątków godzin studiów, zastanawiania się, układania metodologii postępowania, a czasem pisania rozwlekłych dokumentów, potrzebnych do różnych etapów pracy. Nie jest to zawód, w którym zarabia się jakieś fantastyczne pieniądze. Poziom zarobków lobbysty usytuowałbym poniżej poziomu zarobków w sektorze usług prawnych. Na pewno więcej od nas zarabiają doradcy prawni i inwestycyjni.

Lobbing w krajach zachodnich jest pełnoprawnym elementem gospodarki rynkowej, a lobbysta jest takim samym zawodem jak np. doradca podatkowy, doradca prawny, czy audytor. W Polsce natomiast lobbing bardzo źle się kojarzy i myślę, że jest w tym jakaś hipokryzja. Wierzę, że dojrzewamy do tego, aby tę sytuację znormalizować poprzez regulację prawną. Musi powstać ustawa, czy innego rodzaju przepis, który zdefiniuje, że taka profesja istnieje i wykonujący ją ludzie powinni się kierować określonymi regułami. To wreszcie ograniczy krąg para-lobbystów, „przekrętaczy” – „załatwiaczy”, których działania powodują, że źle się o tym zawodzie mówi.

„Znany lobbysta siedzi w więzieniu” - krzyczą czołówki gazet, podczas gdy nie jest to żaden lobbysta, tylko zwykły aferzysta. Właśnie takie mylenie pojęć jest jednym z powodów, dla których lobbing cieszy się w Polsce tak złą sławą.”(Nowakowski, http://www.rp.pl/artykul/376826.html dostęp 06.02.2012).