Wizerunek firmy

Wizerunek firmy

Wizerunek firmy

Wizerunek firmy opisuje sposób, w jaki firma, jej działalność oraz jej produkty i usługi są postrzegane przez osoby z zewnątrz. W konkurencyjnym klimacie biznesowym wiele firm aktywnie działa na rzecz tworzenia i przekazywania pozytywnego wizerunku swoim klientom, udziałowcom, społeczności finansowej i opinii publicznej.

Każda organizacja we współczesnym środowisku jest w sposób zrozumiały zaangażowana w budowanie i podtrzymywanie swojego wizerunku firmy. Większość organizacji dąży do uzyskania pozytywnego wizerunku korporacyjnego. Można to osiągnąć jedynie poprzez uwzględnienie również takich aspektów jak postrzeganie interesariuszy i zachowanie pracowników, a nie tylko poprzez tworzenie atrakcyjnych budynków, uniformów, logotypów i haseł.

Obiekty te pomagają jedynie w ustaleniu pierwszego wrażenia o organizacji wśród interesariuszy. Istnieje silna pozytywna korelacja między postrzeganiem organizacji przez ludzi a prokorporacyjnymi zachowaniami wspierającymi. Wizerunek korporacyjny jest postrzegany jako obraz mentalny organizacji. Jest on sumą postrzeganych cech organizacji. Każda organizacja ma swój wizerunek korporacyjny, niezależnie od tego, czy coś z nim robi, czy nie.

Wizerunek korporacyjny jest kształtowany w oparciu o postrzeganie przez interesariuszy konkretnych działań organizacji oraz związanych z nimi kwestii branżowych i krajowych. Wizerunek korporacyjny organizacji w dużym stopniu wpływa na reakcje interesariuszy na konkretne działania, usługi i produkty organizacji.

Wizerunek firmy jest wynikiem netto interakcji wszystkich doświadczeń, przekonań, uczuć, wiedzy i wrażeń, jakie ludzie mają na temat organizacji. Dosłownie oznacza on poziom reputacji i ogólny obraz, jaki organizacja była w stanie stworzyć w oczach opinii publicznej, konkurencji, klientów końcowych i innych zaangażowanych podmiotów. Jest to suma działań związanych z kulturą organizacyjną, tożsamością korporacyjną i wzornictwem, dostarczanych przez komunikację organizacji.

Według Philipa Kotlera, wizerunek firmy reprezentuje zbiór opinii, myśli i wrażeń, które się tworzy o firmie lub produkcie. Postawy i działania ludzi mają związek z wizerunkiem organizacji lub produktu. Wizerunek korporacyjny jest w oku odbiorcy. Jest to po prostu obraz, jaki odbiorca ma o organizacji poprzez nagromadzenie wszystkich odebranych komunikatów. Jest on zdeterminowany przez wszystkie działania organizacji. Błędne jest założenie, że organizacja komunikuje się tylko wtedy, gdy tego chce. Wizerunek firmy jest potężny. Pomaga on określić, w jaki sposób interesariusz będzie zachowywał się wobec organizacji. Jak interesariusz postrzega organizację: jako słabą lub silną, otwartą lub przebiegłą, ciepłą lub zimną, sztywną lub elastyczną, itp.

Wizerunek korporacyjny jest jednym z istotnych niematerialnych aktywów każdej organizacji. Określa on tożsamość organizacji i jej reputację w społeczeństwie. Pomaga organizacji w utrzymaniu jej działalności i pomyślnego funkcjonowania w środowisku innowacji, postępu technologicznego, zmieniających się warunków ekonomicznych, zwiększonej konkurencji i zmieniającej się struktury społeczno-gospodarczej. Pomaga organizacji w osiąganiu jej celów rozwoju. Jest atutem, który daje organizacji szansę na wyróżnienie się, dążąc do maksymalizacji udziału w rynku, zysków, pozyskania nowych klientów, utrzymania istniejących, neutralizacji działań konkurencji, a przede wszystkim sukcesu i przetrwania na rynku. Wizerunek firmy to wybiórczo postrzegany obraz mentalny organizacji. Suma tych postrzeganych cech organizacji jest tym, co zazwyczaj określa się mianem "wizerunku korporacyjnego".

Posty o podobnej tematyce:

Czy warto zakładać bloga biznesowego?

Komunikacja kompendium wiedzy

Negocjacje kompendium wiedzy

Wizerunek korporacyjny definiowany jest jako "ogólne wrażenie" pozostawione w umyśle interesariuszy w wyniku kumulacji uczuć, pomysłów, postaw i doświadczeń z organizacją, przechowywane w pamięci, przekształcone w znaczenie pozytywne/negatywne, odzyskane w celu zrekonstruowania wizerunku i przywołane, gdy nazwa organizacji zostanie usłyszana lub przypomniana. Wizerunek firmy jest więc wynikiem procesu komunikacji, w którym organizacja tworzy i rozpowszechnia określony przekaz, który stanowi jej strategiczną intencję; misję, wizję, cele i tożsamość, które odzwierciedlają jej podstawowe wartości, które pielęgnuje. Jest to zgodne z wizją wizerunku marki. Wizerunek firmy można zatem uznać za rodzaj wizerunku marki, w którym nazwa marki odnosi się do organizacji jako całości, a nie do jej jedynych produktów/usług.

Formbrun zdefiniował wizerunek korporacyjny jako "ogólną ocenę, w której przedsiębiorstwo jest utrzymywane przez swoich wyborców poprzez percepcyjne przedstawienie przeszłych działań organizacji i jej perspektyw na przyszłość w porównaniu z innymi wiodącymi konkurentami".

Według Raynera, wizerunek korporacyjny daje organizacji wyraźne korzyści i przywileje. Okazuje się trudny do naśladowania, a jednocześnie tworzy odpowiedzialność. Natomiast obowiązki, które organizacja ma obowiązek spełniać, muszą odpowiadać osobistym standardom pracowników, standardom jakościowym klientów, standardom etycznym społeczności oraz standardom rentowności inwestorów. Dlatego też organizacja podtrzymuje swój wizerunek korporacyjny poprzez budowanie silnych i sprzyjających relacji ze wszystkimi swoimi wyborcami - tj. klientami, dostawcami, inwestorami, społecznością lokalną, rządem itp.

Firma, która źle zarządza swoim wizerunkiem lub go ignoruje, może napotkać na wiele różnych problemów. "Problemy z reputacją rosną jak chwasty w ogrodzie", napisał Davis Young w swojej książce "Building Your Company's Good Name".

"Bezpośrednie i pośrednie koszty wzrastają geometrycznie." Niektóre z sygnałów ostrzegawczych, że firma może mieć problem z wizerunkiem, to wysoka rotacja pracowników, znikanie głównych klientów, spadek wartości akcji i złe relacje ze sprzedawcami lub urzędnikami państwowymi.

Jeśli problem wizerunkowy nie zostanie rozwiązany, firma może uznać, że wiele jej kosztów prowadzenia działalności gospodarczej dramatycznie wzrasta, w tym koszty rozwoju produktów, wsparcia sprzedaży, wynagrodzeń pracowników i dywidend akcjonariuszy. Ponadto, ponieważ większość konsumentów przynajmniej częściowo opiera swoje decyzje zakupowe na zaufaniu, prawdopodobnie ucierpi na tym również obecny i przyszły poziom sprzedaży.

W przedsiębiorstwach każdej wielkości ważne jest, aby menedżerowie zdawali sobie sprawę z tego, jak ważne jest tworzenie i utrzymywanie silnego wizerunku, a także aby uświadamiali o tym pracownikom. Wizerunek korporacyjny zaczyna się w biurach menedżerów firmy. Powinien on opierać się na tworzeniu dobrej polityki firmy, a nie na kontrolowaniu szkód wyrządzonych przez złą politykę firmy.

Young zaleca, aby właściciele i menedżerowie firm podjęli następujące kroki w celu poprawy wizerunku firmy: skupienie się na długoterminowej reputacji firmy; oparcie działań na polityce merytorycznej; naleganie na szczerość we wszystkich działaniach biznesowych; oraz przestrzeganie prawa interesariuszy do wiedzy. W końcu zauważa, że dobry wizerunek firmy może trwać latami i tylko chwilami może zostać zniszczony. Wizerunek firmy w oczach odbiorców wewnętrznych.

Odbiorcy wewnętrzni to wszyscy pracownicy aktualnie zatrudnieni w konkretnej firmie, bez względu na zajmowane stanowisko czy obszar funkcjonalny, a także współpracownicy kontraktowi. Działania employer branding wykorzystywane są w celu poprawy sytuacji pracowników firmy, dlatego ich wpływ na projekty z tej dziedziny jest przeważnie pozytywny. Wyjątki mogą być wynikiem specyficznej sytuacji osobistej lub poglądów poszczególnych pracowników a także mogą być spowodowane brakiem zgodności pomiędzy wizerunkiem który buduje organizacja, a realiami jakie znają jej pracownicy[1].

Wewnętrzny marketing personalny obejmuje

• system wewnętrznej komunikacji, ponieważ dobrze poinformowani pracownicy powodują zwiększenie konkurencyjności firmy bowiem lepiej rozumieją firmę a także cechuje ich większe do niej zaufanie,

• system motywacyjny wiążący się  ze stosowaniem narzędzi o charakterze niematerialnym jak i materialnym,

·        system szkoleniowy związany z prowadzeniem działań z zakresu dokształcania zawodowego a także dalszego kształcenia,

·        system ścieżek kariery oraz awansów związany z pokazaniem pracownikom możliwości rozwoju, co zwłaszcza dla młodych osób stanowi bardzo motywujące narzędzie. Pracownicy widzą bowiem, jakie możliwości stwarza im dana firma oraz jakie kryteria powinni spełniać, aby awansować,

·        system kreowania i utrwalania wizerunku organizacji jako pracodawcy, który obejmuje działania z zakresu pubłic relations którego odbiorcy to pracownicy zatrudnieni w firmie,

·        system wewnętrznej rekrutacji i selekcji – wiążący się z możliwościami przenoszenia pracowników na różne stanowiska pracy a także z ich mobilnością i utrzymywaniem kluczowych pracowników którzy odznaczają się wysokimi umiejętnościami i potencjałem,

·        system kultury organizacji związany ze świadomym budowaniem i promowaniem określonych postaw, wartości firmowych, zachowań wśród pracowników,

·        system komunikacji z byłymi pracownikami[2].

 Wizerunek firmy w oczach odbiorców zewnętrznych

Odbiorcy zewnętrzni to głównie klienci, dostawcy i potencjalni pracownicy, a więc osoby, które nawiązały już kontakt z organizacją, bądź które ta organizacja chciałaby pozyskać.

Odmiennego rodzaju zewnętrznym odbiorcą działań wizerunkowych na rynku pracy będzie również bezpośrednia konkurencja firmy z tej samej branży.

W kontekście budowania wizerunku firmy jako dobrego pracodawcy należy się skupić na odpowiedzi na pytania:

·         kto szuka pracowników o tym samym profilu wykształcenia, doświadczenia itp.;

·         jaki ma wizerunek jako pracodawca;

·         czy wizerunek ten wpływa na uogólniony obraz pracy w branży, czy raczej jest to wizerunek specyficzny dla tego przedsiębiorstwa;

·         jakie są elementy jego oferty zatrudnienia;

·         w czym jest lepszy / gorszy;

·         w jaki sposób wyróżnia się na tle branży,

·         jakimi kanałami komunikuje się z potencjalnymi pracownikami[1].

Ocena i analiza działań konkurencji w kwestii firmy, jest istotnym elementem analizy otoczenia, ponieważ pomaga wyznaczyć kierunek, w którym trzeba podążać w projektach mających charakter komunikacyjny, oraz wskazuje wyzwania lub ograniczenia (np. wiążące się ze stereotypami pracy w danej branży), z którymi należy się zmierzyć[2].

ETAPY PROCESU KSZTAŁTOWANIA WIZERUNKU Firmy

• identyfikacja własnego wizerunku;

• identyfikacja wizerunku konkurencji;

• porównanie obu wizerunków i sformułowanie wniosków;

• zaprojektowanie strategii zmodyfikowanego wizerunku;

• opracowanie narzędzi wdrażania nowej tożsamości;

• ustalenie budżetu;

• opracowanie harmonogramu;

• wdrażanie i kontrola uzyskanych rezultatów

 Wizerunek firmy stanowi jej odbicie w świadomości reprezentantów grup społecznych, którzy stanowią otoczenie firmy. Przyjmuje się, że główny cel public relations stanowi kreowanie pożądanego wizerunku firmy, w efekcie prowadzonych na wstępie badań szuka się odpowiedzi na pytanie - jaki obecny wizerunek danej firmy, a jaki będzie pożądany. Często okazuje się że istnieją różnice pomiędzy tym, jak ocenia swój wizerunek dana organizacja, a tym, jak jest on oceniany poprzez jej otoczenie. Firmy wyróżniają dwa rodzaje wizerunku:

• wizerunek obcy – czyli wizerunek firmy w oczach jej otoczenia;

• wizerunek własny czyli wizerunek wśród pracowników firmy.

Badanie wizerunku[2] przedsiębiorstwa łączone jest często z badaniem wizerunku marek jego towarów. Badania mogą dotyczyć:

• wiedzy o istnieniu przedsiębiorstwa;

• znajomości znaku firmowego;

• charakteru przedsiębiorstwa (czym się ono zajmuje);

• wiedzy o oferowanych produktach lub usługach;

• usytuowania wśród przedsiębiorstw konkurencyjnych.

Badania wizerunku przedsiębiorstwa mogą być prowadzone przy wykorzystanie metod ilościowych lub metod jakościowych.

Do metod ilościowych można zaliczyć np.: techniki sondażowe stosowane w celu poznania znajomości znaku firmowego przedsiębiorstwa, zdobycia wiedzy o nim, skojarzenia go z konkretnym typem działalności czy określonym produktem. Ogólnie stan wyobrażenia o przedsiębiorstwie określany jest np.: za pomocą następującej siedmiopunktowej skali:

1. Nadzwyczaj źle.

2. Bardzo złe.

3. Raczej złe.

4. Ani dobre, ani złe.

5. Dość dobre.

6. Bardzo dobre.

7. Nadzwyczaj dobre.

Zwiększanie stopienia szczegółowości badania osiąga się poprzez używanie zestawu przeciwstawnych lub stopniowych określeń, które wyrażają takie cechy przedsiębiorstwa jak np:

• aktywność (dynamiczna-bierna);

• pozycja na rynku (duża-mała, silna-słaba);

• jakość produkcji (bardzo dobra, zadawalająca, dobra, wadliwa);

• ceny (niskie, średnie, wysokie);

• stabilność finansowa (niestabilna-stabilna);

• postęp techniczny (tradycyjne, niezbyt rozwojowe, postępowe).

Natomiast w celu dokładniejszego poznania wizerunku przedsiębiorstwa stosowane są badania jakościowe, takie jak np.: metoda zogniskowanych wywiadów grupowych, która polega na zgromadzeniu w jednym miejscu nielicznej, celowo dobranej reprezentacji osób (10-14 osób) i prowadzenia z nimi wywiadów w postaci dyskusji kierowanej. Wywiady często odbywają się w formie dyskusji, ponieważ przepływ informacji jest jednostronny stronę, każdy uczestnik grupy słyszy uwagi innych i może na nie zareagować.

Wizerunek firmy w oczach odbiorców zewnętrznych

Odbiorcy zewnętrzni to przede wszytskim potencjalni pracownicy, a więc osoby, które nawiązały już jakiś kontakt z organizacją bądź które ta organizacja chciałaby pozyskać. Ponieważ jednak wizerunek firmy jako pracodawcy jest elementem jej ogólnego wizerunku rynkowego, do grupy odbiorców zewnętrznych zalicza się także jej partnerów , klientów i konsumentów jej produktów.

Odmiennego rodzaju zewnętrznym odbiorcą działań wizerunkowych na rynku pracy będzie również bezpośrednia konkurencja firmy z tej samej branży. W takim wypadku należy się skupić na odpowiedzi na pytania:

·         kto szuka pracowników o tym samym profilu wykształcenia, doświadczenia itp.;

·         jaki ma wizerunek jako pracodawca;

·         czy wizerunek ten wpływa na uogólniony obraz pracy w branży, czy raczej jest to wizerunek specyficzny dla tego przedsiębiorstwa;

·         jakie są elementy jego oferty zatrudnienia;

·         w czym jest lepszy / gorszy;

·         w jaki sposób wyróżnia się na tle branży,

·         jakimi kanałami komunikuje się z potencjalnymi pracownikami[1].

Zachęcam Cię do dowiedzenia mojego bloga o zarządzaniu i przywództwie

Jak być pewnym siebie i uporać się z niską samooceną?

Jak rozwiązywać problemy? Pytania ułatwiające rozwiązywanie problemów

Jak zwiększyć wydajność. 14 kluczowych kroków ku większej wydajności i skuteczności.

Jak się zmotywować mając przed sobą duży cel?

6 rzeczy, których nigdy nie warto robić

Jak wyglądać na pewnego siebie?

Lobbing

Lobbing

Lobbing

Ze względu na szeroki, wielowymiarowy charakter działań trudno o jedną precyzyjną definicję pojęcia lobbingu. „Najogólniej rzecz ujmując, rzecznictwo interesów można definiować jako pewien zestaw technik wpływania na proces decyzyjny, które polegają na przekonywaniu przedstawicieli władz państwowych do określonych rozwiązań prawnych, administracyjnych, problemowych itd.” ( Jasiecki, Molęda-Zdziech , Kurczewska, 2002, s. 16).

„Lobbing sam w sobie jest prostą koncepcją. Jest on aktywnym wyrazem praw obywateli do wpływania na rząd. To podstawowe prawo wpływania na rząd jest fundamentalnym elementem demokracji” (Guyer, 2003, s. 5).

Działalność lobbingowa to działalność przede wszystkim praktyczna.

Lobbing dla firm odbywa się ona jednak zawsze w ramach konkretnego systemu społeczno-politycznego, który wyznacza pewne ramy i determinuje ostateczny kształt lobbingu. W wyniku czego, rzecznictwo interesów przyjmuje różne formy.

„Lobbing jest przede wszystkim sposobem promocji idei i spraw. Jest to marketing idei” (Cyt. za wywiadem P. Kościńskiego z J. Symonds, Grupy nacisku są elementem demokracji, „Rzeczpospolita”, 14-15 maja 1994r.).

Lobbing jest znaczącym elementem życia politycznego w państwach stabilnej demokracji.

Są tacy, którzy twierdzą, że stabilność demokratycznych struktur państwa zależy od instytucji lobbingu. Nie ulega wątpliwości, że lobbing jest pewnego rodzaju mechanizmem dialogu pomiędzy rozmaitymi środowiskami społecznymi, czy grupami interesów - a systemem przedstawicielskim. Można powiedzieć, że dla polityków jest czymś w rodzaju "systemu wczesnego ostrzegania”, który informuje o rozmaitych problemach społecznych. „Lobbing mówi wybranym przez ciebie reprezentantom o twoich potrzebach a następnie motywuje ich by pomogli spełnić te potrzeby prze zoficjalnienie (enactment) procesu legislacyjnego” (Guyer, 2003, s.5.)

 „Lobbing buduje polityki społeczne, które poprawiają ludzkie życie i miejsce, w którym żyją” (Avner, , 2004, s. 14). „Typowy lobbysta próbuje przekonać biurokratów pokazując im dlaczego subsydiowanie określonej gałęzi edukacji albo budowa lotniska przyniesie pożytek lokalnej społeczności” (Marconi, 2004, s.23). Z punktu widzenia zorganizowanych grup interesów lobbing pełni funkcję użytecznego narzędzia w rozwiązywaniu problemów. Ten, kto w nowoczesnym państwie nie potrafi korzystać z lobbingu, skazuje się na status niemego w permanentnym dialogu społecznym pomiędzy rządzącymi - a rządzonymi.

Lobbing można charakteryzować jako „zdolność przekonania decydenta do zrobienia czegoś, czego nie zrobiłby bez perswazji lobbysty, lub też zaniechania czegoś, co normalnie by realizował” (Mastromarco, Saffer, Zieliński, Biedrzycka, Hryciuk, 1995, s. 10).. „Subtelność, a zarazem złożoność zjawiska lobbingu jest jego cechą immanentną. Z jednej strony lobbing jest specyficzną i najtrudniejszą formą public relations, z drugiej zaś każdy obywatel głosujący w dniu wyborów na określonego polityka bądź formację polityczną - uprawia lobbing. Jest to więc termin na tyle pojemny, iż określa w zasadzie wszelkie relacje pomiędzy „władzą” a „obywatelami” (w tym zwłaszcza zorganizowanymi w tzw. grupy nacisku), wynikające ze świadomych działań adresowanych do „władzy”. (http://www.decydent.pl)”

„Doszedłem do wniosku, że polityka jest zbyt
poważną sprawą by zostawić ją politykom.”

- Chalrles de Gaulle

Lobbing w Polsce

Słowo lobbing ma w Polsce niezwykle negatywne konotacje. Prawie wszystkim doniesieniom związanym ze skandalem z posłem Pęczakiem towarzyszyła fotografia pod którą widniał napis „Marek Dochnal – lobbysta”.

Jest to tylko jeden z licznych przykładów, dlaczego dziś słowo lobbing kojarzy się nam z niejasnymi układami na styku biznesu i polityki, z prywatyzacyjnymi skandalami oraz  z czymś nagannym.

Lobbing - Co to jest i jaka jest jego historia?

Pojęcie lobbingu (lobbyingu) wywodzi się z języka angielskiego. Angielskie słowo „lobby” (od łacińskiego terminu lobbium, lobbia oznaczającego galerię, pasaż) w swym pierwotnym, dosłownym rozumieniu oznacza „kuluary”. Na początku XIX w. Anglicy nadali temu pojęciu całkiem nowe znaczenie, kojarzące się z pewnego rodzaju typem relacji pomiędzy przedstawicielami władz a ludźmi, którzy chcieli uzyskać do nich dostęp.

O działalności lobbystycznej lub lobbingu zaczęto mówić mając na myśli kuluary Izby Gmin, w których publiczność mogła spotkać się z członkami parlamentu.

Coraz częściej terminem lobby określano rozmowy w kuluarach, a później tego pojęcia zaczęto używać w odniesieniu do „grup nacisku” wywierających wpływ na ciała ustawodawcze w interesie określonych warstw, grup, instytucji itd., głównie przez kontakty z członkami Izby Gmin (House of Commons) i Izby Lordów (House of Lords). 

Lobbing a wywieranie wpływu

Sam mechanizm wywierania wpływu nie jest nowym zjawiskiem. W większości europejskich dworów królewskich znajdowali się ludzie, których zadaniem było, przy użyciu różnych metod i środków, wpływanie na decyzje władcy. „Nie można więc jednoznacznie określić daty ani miejsca, skąd termin pochodzi. Niektórzy autorzy, zajmujący się tym zagadnieniem, bronią tezy, że lobbing sięga tych samych źródeł, co państwo. W starożytnych Atenach każdy obywatel posiadał prawo uczestniczenia w demokracji bezpośredniej. Pojawienie się współczesnych demokracji parlamentarnych, jak i złożony sposób ich funkcjonowania, wymagało mechanizmów reprezentacji, pośród których lobbing stał się uprzywilejowaną techniką komunikacji pomiędzy obywatelami a rządzącymi” (Kurczewska, Molęda-Zdziech, 1999, s. 50).

 Z biegiem czasu termin „lobbing” doczekał się nowych treści.

Przede wszystkim zaczęto posługiwać się nim w celu określenia nie tylko wszelkiej działalności, której celem jest wywieranie wpływu, oddziaływanie na decyzje władcze parlamentarne, ale również na decyzje innych ośrodków władzy. Zarazem znacząco powiększył się krąg aktorów zajmujących się tego rodzaju działalnością.

Obecnie lobbing kojarzy się z działalnością prowadzoną przez rozmaite grupy interesu, organizacje społeczne i konsumenckie, media czy wielkie konfederacje i federacje ekonomiczne w celu wpływania na decyzje polityków oraz instytucji publicznych.

Obecnie, znaczenie tego pojęcia staje się coraz szersze i coraz bardziej pojemne.

Dynamiczny rozwój profesjonalnego lobbingu jest faktem.

Nie tylko scena polityczna - ale także rynek gospodarczy - szczególnie Stanów Zjednoczonych, państw Unii Europejskiej czy forum rozmaitych organizacji międzynarodowych i ponadnarodowych – stały się tradycyjnym już miejscem uprawiania nieodzownego tam lobbingu.

Lobbing podsumowanie

Konkludując, można wskazać na kilka elementów wspólnych, bądź łączących definicje lobbingu. Rzecznictwo interesów polega na wywieraniu wpływu na proces decyzyjny w instytucjach nie tylko władzy państwowej. Jest to przekonywanie, pozyskiwanie i dostarczanie informacji, zmierzające do promocji pewnych decyzji, rozwiązań bądź działań. Ważna jest specyfika grupy docelowej, która składa się głównie z decydentów oraz ich współpracowników, ulokowanych w organach władzy publicznej.

Zachęcam Cię do dowiedzenia mojego bloga o zarządzaniu i przywództwie

Jak być pewnym siebie i uporać się z niską samooceną?

Jak rozwiązywać problemy? Pytania ułatwiające rozwiązywanie problemów

Jak zwiększyć wydajność. 14 kluczowych kroków ku większej wydajności i skuteczności.

Jak się zmotywować mając przed sobą duży cel?

6 rzeczy, których nigdy nie warto robić

Jak wyglądać na pewnego siebie?

Lobbysta

Lobbysta

Zawód lobbysta

Osoby zajmujące się lobbingiem wywierają wpływ na organy ustawodawcze i wykonawcze, aby podejmowały decyzje zgodne z interesami ich klientów. Sprzyja im fakt, że większości parlamentarzystów zależy na ponownym wyborze” (http://www.decydent.pl). W krajach, w których tego rodzaju działalność regulowana jest ustawowo, lobbyści starają się przekonać posłów, że wypowiadają się w imieniu wyborców i na zawołanie potrafią zmobilizować opinię publiczną.

Tam gdzie lobbing jest nieoficjalny, parlamentarzystom i urzędnikom finansuje się kampanie bądź zapewnia posady, gdy tracą mandaty i stanowiska.

Lobbysta w procesie legislacyjnym

Lobbing spełnia istotną funkcję  w procesie legislacyjnym, uznaną przez samego ustawodawcę. Złożoność i różnorodność uczestników tego procesu, jak również technicyzacja poruszanych dziedzin decydują o trudności pracy parlamentarzystów. W tej sytuacji lobbysta jest postrzegany jako ekspert w danej dziedzinie, pozostający do dyspozycji ustawodawcy w celu dostarczenia mu wyczerpujących wyjaśnień i informacji. Dotyczy to zebrania relacji wszystkich uczestników.

Złożoność i różnorodność poruszanej problematyki sprawia, iż lobbing stał się dyscypliną specjalistyczną, którą najczęściej zajmują się prawnicy wyspecjalizowani w poszczególnych dziedzinach, takich jak: energia, komunikacja, finanse, podatki, środowisko, handel międzynarodowy itd. W rezultacie lobbing polega na przygotowywaniu technicznych dossier objaśniających konsekwencje prawne i ekonomiczne rozważanej, bądź istniejącej regulacji prawnej.

„Lobbing przypomina starą chińską grę go: przeciwnika trzeba otoczyć i odciąć mu wszelkie drogi ucieczki - uważa Jeffrey Birnbaum, autor książki Lobbyści.

Profesjonalny lobbysta

Profesjonalni lobbyści powinni dysponować doskonałą wiedzą na temat procedur podejmowania decyzji, nie wyłączając wiedzy o decydentach. W zawodzie tym często spotyka się ponadto byłych polityków, dziennikarzy czy też urzędników wyższego szczebla, pracujących wcześniej w organizacjach międzynarodowych.

Usługi te są świadczone również przez niektóre agencje public relations. Warunkiem skutecznego działania lobbystów jest poprawna odpowiedź na pytania: do kogo, kiedy i w jakiej formie należy się zwrócić? Ceny takich usług to tajemnica handlowa, ale są adekwatne do wartości reprezentowanych interesów.

Zawodowcy stronią zwykle od korupcji i działań na granicy prawa, gdyż zamieszanie w aferę oznacza koniec zawodowej kariery oraz śmierć dla firmy. „W wielu zachodnich krajach przyjęto zresztą specjalne ustawodawstwo, surowo zabraniające korumpowania urzędników, a w USA, Kanadzie, Australii i Niemczech stworzono system rejestracji lobbystów i ich działań. Od września 1998 r. obowiązek rejestracji, a także specjalny kodeks postępowania zawodowego obowiązuje również 20 tys. osób działających wokół instytucji europejskich.” (J. Bochenek, „Warszawa w Brukseli”, „Wprost”, Nr 893 (09 stycznia 2000). W miastach, w których znajdują się siedziby instytucji europejskich, czyli Strasburgu, Brukseli i Luksemburgu, działają setki lobbystów, przedstawicielstwa organizacji branżowych, regionalnych i związkowych. Na jednego posła do Parlamentu Europejskiego przypada kilku profesjonalistów zajmujących się przekazywaniem stanowiska grupy, którą reprezentują. Nie zajmują się oni jedynie informowaniem urzędników Komisji Europejskiej czy też posłów, ale również bardzo często kontaktują się między sobą. Wolą swój punkt widzenia przedstawiać jako stanowisko wypracowane wspólnie z innym lobby. Przykładem może być Federacja Producentów Żywności, która chętnie prezentuje swe opinie, wspierając je stanowiskiem związków zawodowych rolników.

Należy pamiętać, iż agencje rządowe i organizacje międzynarodowe nadal są bardzo znaczącym inwestorem. Decyzje tego inwestora tak jak i preferencje nie mogą być obojętne dla wielu przedsiębiorstw i całych sektorów gospodarki. Rozmiary tego zjawiska w skali europejskiej powiększają się z roku na rok. Wartość kontraktów państwowych w obszarze EWG W 1986 r. wynosiła 500 mln ecu, a w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych osiągnęła poziom 300 mld ecu” (Jasiecki, Molęda-Zdziech , Kurczewska, 2002, s. 98).

Kim jest lobbysta?

Tak się składa, że w większości systemów prawnych państw częściej spotyka się definicje lobbysty niż definicje samego lobbingu. Próby sprecyzowania tej problematyki są podejmowane również na płaszczyźnie międzynarodowej. „Ich przykładem jest definicja lobbysty zaproponowana podczas spotkania członków Stowarzyszenia Sekretarzy Generalnych Parlamentów (Assosciation of Secretaries General of Parliaments) na sesji w Meksyku w 1986 r.

Zgodnie z tą propozycją w zakres definicji lobbysty wchodzi sześć kategorii osób aktywnych w sferze publicznej:

• osoby, które usiłują wywrzeć wpływ na strategie lub programy rządowe, na przyznawanie dotacji i zawieranie umów, mianowanie na stanowiska rządowe lub na organizację kontaktów i spotkań;

• osoby zatrudnione na pełny etat w prywatnych przedsiębiorstwach, w wydziałach do spraw kontaktów z rządem;

• osoby pracujące dla grup założonych w celu popierania jednej, określonej sprawy;

• osoby zatrudnione w organizacjach niedochodowych;

• osoby zatrudnione w agencjach prowadzących kampanie reklamowe, włączając w to kampanie prowadzone w środkach masowego przekazu i drogą pocztową;

• osoby zatrudnione w specjalistycznych agencjach, prowadzących działalność lobbystyczną względem rządu i parlamentu. ( Jasiecki, Molęda-Zdziech , Kurczewska, 2002, s. 16).

„W najszerszym ujęciu, za każdym razem kiedy piszesz list do kongresmana, lub zadajesz pytanie kandydatowi na spotkaniu przedwyborczym, jesteś lobbystą (Dekieffer, 1997, s.1).

Posty o podobnej tematyce:

Czy warto zakładać bloga biznesowego?

Komunikacja kompendium wiedzy

Negocjacje kompendium wiedzy

Cechy lobbysty

Obecnie za jedną z najważniejszych, a właściwie najważniejszą z kompetencji niezbędnych lobbyście uznawana jest umiejętność analizowania. Znajomość działania oraz mechanizmów społeczno-politycznych, jak również znajomość języka właściwego danemu środowisku umożliwia lobbyście dokonywanie odpowiednich interpretacji, popierających jego wnioski i zlecenia.

Dla skutecznego działania niezbędne są również cechy takie jak: ostrożność, dyplomacja i takt. Dla zwiększenia skuteczności ważna jest umiejętność przekazu informacji, a więc można zauważyć, że nie bez znaczenia jest tu rola metod i technik public relations.

Kariera lobbysty w USA

Lobbying to zawód pełen ludzi, którzy zmienili karierę zawodową, ponieważ odpowiednia wiedza i doświadczenie to wszystko, czego naprawdę potrzeba, aby zostać lobbystą. Nie ma żadnych wymagań licencyjnych ani certyfikacyjnych, ale lobbyści są zobowiązani do rejestracji w rządzie stanowym i federalnym. Większość lobbystów ma wykształcenie wyższe.

Będąc jeszcze w college'u, można sprawdzić teren dzięki różnym praktykom związanym z rządem - na przykład jako pomocnik kongresu, w agencji rządowej lub w firmie lobbingowej. Każde z tych stanowisk pozwoli Ci przyjrzeć się roli lobbingu w systemie politycznym. Po studiach praca na stanowisku rządowym lub politycznym, zwłaszcza jako pomocnik kongresowy, przenosi Cię na pierwszą linię frontu, ale może być również przydatne, aby rozpocząć pracę w firmie prawniczej lub public relations. Wielu lobbystów wywodzi się również z kariery ustawodawczej, ponieważ byli politycy często wykorzystują swoje lata służby w rządzie i swoje związki ze starymi kolegami, którzy nadal sprawują urząd. Są to "drzwi”, które niedawno zaczęto regulować.

Zachęcam Cię do dowiedzenia mojego bloga o zarządzaniu i przywództwie

Jak być pewnym siebie i uporać się z niską samooceną?

Jak rozwiązywać problemy? Pytania ułatwiające rozwiązywanie problemów

Jak zwiększyć wydajność. 14 kluczowych kroków ku większej wydajności i skuteczności.

Jak się zmotywować mając przed sobą duży cel?

6 rzeczy, których nigdy nie warto robić

Jak wyglądać na pewnego siebie?