Islam

Arabski termin islam, dosłownie "poddanie się", oświeca podstawową ideę religijną islamu - że wierzący (nazywany muzułmaninem, z aktywnej cząstki islamu) przyjmuje poddanie się woli Boga (po arabsku Allāh: Bóg).

Niezależnie od tego czy interesujesz się polityką czy nie, nie można zaprzeczyć, że w dzisiejszych nagłówkach wiele uwagi poświęca się islamowi. Od nieporozumień po stereotypy, a nawet islamofobię na prawo i lewo, czasami trudno jest rozszyfrować, co jest prawdą, a co nie. Chcąc rozproszyć napięcie i otworzyć drzwi do wzajemnego zrozumienia, przedstawiamy 11 rzeczy, które musisz wiedzieć o islamie.

Allah to tylko inne słowo oznaczające „Boga”, a nie inny Bóg

Wiele osób utożsamia słowo „Allah” z po prostu islamem, ale słowo „Allah” to po arabsku słowo „Bóg”. Dlatego chrześcijanie żyjący na Bliskim Wschodzie, którzy mówią po arabsku, będą również używać słowa „Allah” podczas czytania Biblii.

Od samego początku islamu, Muhammad zaszczepił poczucie braterstwa i więź wiary wśród swoich wyznawców, co pomogło rozwinąć wśród nich poczucie bliskiej więzi, które zostało podkreślone przez ich doświadczenia prześladowań jako rodzącej się wspólnoty w Mekce. Silne przywiązanie do doktryny objawienia Qurʾānic i widoczna treść społeczno-ekonomiczna islamskich praktyk religijnych scementowały tę więź wiary.

W 622 roku, kiedy to Prorok wyemigrował do Medyny, jego kazania zostały szybko przyjęte, a wspólnota-państwo islamu pojawiło się. W tym wczesnym okresie islam zyskał swój charakterystyczny etos jako religia jednocząca w sobie zarówno duchowe, jak i doczesne aspekty życia i dążąca do uregulowania nie tylko relacji jednostki z Bogiem (poprzez sumienie), ale także relacji ludzkich w środowisku społecznym. Istnieje więc nie tylko islamska instytucja religijna, ale także islamskie prawo, państwo i inne instytucje rządzące społeczeństwem.

Allah

Allah jest postrzegany jako jedyny Bóg - twórca, podtrzymujący i odnawiający świat. Wola Allaha, której muszą poddać się ludzie, jest znana poprzez święte pisma, Qurʾān (często pisane Koran w języku angielskim), które Bóg objawił swojemu posłannikowi, Mahometowi. W islamie Muhammad jest uważany za ostatniego z serii proroków (w tym Adama, Noego, Abrahama, Mojżesza, Salomona i Jezusa), a jego wiadomość uzupełnia "objawienia" przypisane do wcześniejszych proroków.

Rozwój islamu

Okres podbojów muzułmańskich i budowania imperium wyznacza pierwszą fazę ekspansji islamu jako religii. Zasadniczy egalitaryzm islamu w społeczności wiernych i jego oficjalna dyskryminacja wobec wyznawców innych religii szybko doprowadziły do nawrócenia. Żydom i chrześcijanom nadano specjalny status jako społecznościom posiadającym Pismo Święte i nazwano ich "ludem Księgi" (ahl al-kitāb), dzięki czemu pozwolono im na autonomię religijną.

Byli jednak zobowiązani do płacenia podatku per capita zwanego jizyah, w przeciwieństwie do pogan, którzy byli zobowiązani albo przyjąć islam, albo umrzeć. Ten sam status "ludzi Księgi" został później rozszerzony w poszczególnych czasach i miejscach na Zoroastrianów i hinduistów, ale wielu "ludzi Księgi" przystąpiło do islamu, aby uciec przed niepełnosprawnością dżizyah. Znacznie bardziej masowa ekspansja islamu po XII wieku została zainaugurowana przez Sufisów (mistyków muzułmańskich), którzy byli głównie odpowiedzialni za rozprzestrzenianie się islamu w Indiach, Azji Środkowej, Turcji i Afryce subsaharyjskiej (patrz niżej).

Islam religa abrahamowa

Islam jest często klasyfikowany, wraz z judaizmem i chrześcijaństwem, jako jedna z trzech religii abrahamowych. Jednakże muzułmańska koncepcja Abrahama różni się radykalnie od tradycji judeochrześcijańskiej. W islamie Abraham jest pierwowzorem muzułmańskiego proroka i to właśnie w Koranie można znaleźć prawdę „religii Abrahama”. Na przykład, charakterystyczna dla Abrahama w Koranie jest historia, że on i jego syn Ismael zbudowali Kaabę w Mekce i ustanowili ją miejscem kultu Allaha. Abraham z Koranu różni się tak bardzo od Abrahama z Biblii, że twierdzenie, że imię to odnosi się do tej samej osoby jest mylące.

Koran

Koran jest islamską świętą księgą

Koran jest świętą księgą dla muzułmanów i składa się z nauk przeznaczonych specjalnie dla wierzących muzułmanów, objawionych prorokowi Mahometowi przez archanioła Gabriela i Boga. Poszczególne części Koranu są recytowane codziennie w pięciu codziennych modlitwach za muzułmanów, a sama księga nie powinna dotykać ziemi.

Muzułmanie również wierzą w Biblię i Torę

Oprócz Koranu muzułmanie wierzą również w Biblię i nauki Proroka Jezusa, a także w Torę, objawioną za pośrednictwem proroka Musy. Jednakże, ponieważ Prorok Mahomet jest ostatnim z proroków którym objawiono święte teksty, muzułmanie uważają Koran za najdoskonalszy i ostateczny z tych trzech.

Islamski pogląd na Biblię opiera się na przekonaniu, że Tora, Psalmy i Ewangelie były objawieniem od Allaha, które zostało wypaczone lub zepsute. Muzułmanie wierzą, że Jezus był muzułmańskim prorokiem (posłańcem Allaha) i że nie był synem Boga. Wierzą też, że nigdy nie został ukrzyżowany ani wskrzeszony, ani też w ogóle nie umarł. Zamiast tego Koran twierdzi: "Bóg wyniósł go ku sobie".

Koran (dosłownie oznacza „recytację”) jest centralnym tekstem religijnym islamu, który muzułmanie uważają za nieredagowane objawienie od Allaha ustnie przekazane Mahometowi przez archanioła Gabriela w stanie podobnym do transu. To „objawienie” następowało stopniowo przez okres około 23 lat, aż do roku śmierci Mahometa. Wielu jego towarzyszy znających Koran na pamięć zdecydowało się zebrać księgę w jednym tomie, aby można było ją zachować. Rozdziały Koranu nazywane są surami, a wersety ajami.

Dla wierzącego muzułmanina Koran zajmuje miejsce, jakie Chrystus reprezentuje dla chrześcijan. Muzułmanin nie powinien brać pisma w dłoń, jeśli nie jest w stanie rytualnej czystości. Czytania poprzedzone są wyrażeniem „U Boga szukam schronienia przed szatanem, przeklętym”, a po nim „Bóg wszechmogący przemówił prawdziwie”. Niektórym wersetom przypisuje się nawet właściwości lecznicze (twierdzi się, że pierwsza sura jest dobra na ukąszenia skorpiona).

5 filarów islamu

Szahada: zadeklarowanie, że nie ma boga oprócz Allaha, a Mahomet jest jego posłańcem.

Salat: rytualna modlitwa pięć razy dziennie. Podczas wykonywania salat precyzyjne ruchy ciała są równie ważne jak stan psychiczny. Salat można wykonywać prawie wszędzie, pod warunkiem, że muzułmanin zwraca swoje ciało w kierunku "Kibla", to znaczy w kierunku najświętszego meczetu islamu w Mekce, w Arabii Saudyjskiej.

Zakat: obowiązkowa jałmużna na rzecz ubogich, oceniana na 2,5 procent aktywów kapitałowych (pozycje takie jak depozyty bankowe, ale nie fizyczny majątek, taki jak samochody lub domy).

Saum: post od świtu do zachodu słońca w miesiącu Ramadan (dziewiąty miesiąc kalendarza księżycowego).

Hadżdż: pielgrzymka do Mekki przynajmniej raz w życiu, jeśli finansowo może sobie na to pozwolić; hadżdż odbywa się w ciągu ostatnich dziesięciu dni dwunastego miesiąca księżycowego.

Sunnici i szyici

Dwa główne odłamy islamu to sunnici i szyici. Muzułmanie mają podobne wyznanie wiary (szahada) z grubsza tłumaczone jako: „Nie ma boga prócz Allaha, a Mahomet jest jego prorokiem”. Szyici jednak dodają dodatkowe zdanie: „Ali jest przyjacielem Allaha, następcą proroka Allaha i jego pierwszy kalifem.” Ali był kuzynem i zięciem Mahometa i powodem, dla którego te grupy są często w opozycji do siebie (określenia "szyici" pochodzi od Sziat Ali, "zwolenników Alego"). Po śmierci Mahometa za przywództwo wyznawców muzułmańskich (Ummy) odpowiadał kalif, rodzaj przywódcy plemiennego. Sunnici szanują Alego i uważają go za czwartego kalifa, podczas gdy szyici twierdzą, że w wyniku oszustwa został mu odebrany tytuł pierwszego kalifa. Sunnici, zgodnie z tradycją tamtego okresu, uważali, że kalif powinien być wybierany przez wspólnotę, podczas gdy szyici uważają, że urząd ten powinien być przekazywany tylko bezpośrednim potomkom Mahometa. Około 85 procent muzułmanów na świecie to sunnici, a tylko około 15 procent to szyici. Iran jest głównie szyicki, podczas gdy Arabia Saudyjska i prawie wszystkie inne kraje arabskie to sunnici.

Kiedy Mahomet zmarł, niektórzy muzułmanie wybrali na lidera towarzysza Mahometa o dobrym charakterze, który wiernie przestrzegał Koranu i hadisów. Nazwali tego człowieka kalifem i stał się on duchowym i politycznym przywódcą społeczności. Ta część społeczności muzułmanów stała się znana jako sunnici.

Sunnici uznają religijnych uczonych za strażników i interpretatorów Koranu. Oczekują od przywódców, aby podejmowali decyzje o tym jak stosować prawo przedstawione w Koranie i innych świętych tekstach, takich jak hadisy.

Muzułmanie sunniccy stanowią większość - prawie 90 procent - muzułmanów na całym świecie. Żyją głównie w Afryce Północnej, na Bliskim Wschodzie oraz w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej.

Inna część muzułmanów uważała, że następcy Mahometa powinni pochodzić z jego rodu. Uznali, że kuzyn Mahometa, Ali, został specjalnie wyznaczony na następcę Mahometa i że społeczność muzułmanów popełniła błąd wybierając innych przywódców. Po śmierci pierwszego kalifa z powodu choroby, oraz gdy drugiego i trzeciego zamordowano, Ali ostatecznie został przywódcą społeczności muzułmańskiej. Następnie, po zamachu na Alego, szyici nadal uznawali jego synów i ich potomków za przywódców, zwanych imamami, i skutecznie odłączyli się od islamu sunnickiego.

Szyici zwykle byli prześladowaną mniejszością, a ich przekonania o cierpieniu i męczeństwie odróżniają ich od sunnitów. Najważniejsze szyickie rytuały pomagają wierzącym ponownie przeżyć męczeństwo wnuka Mahometa, Husajna, który, jak się uważa, może wstawiać się za szyitami po śmierci w irackim mieście Karbala.

Szyici mają również odrębne przekonania o swoich przywódcach religijnych, imamach, o których wierzy się, że są specjalnie wybrani i prowadzeni przez Allaha, więc ich nauki są autorytatywne. Większość szyitów wierzy, że ich dwunasty imam został wzięty do siebie przez Allaha w IX wieku, i żyją w nadziei i oczekiwaniu czasu, kiedy ten powróci by przynieść światu sprawiedliwość.

Szyici stanowią około 10 procent populacji muzułmańskiej i są dominującym odłamem w Iranie, Iraku, Bahrajnie i Azerbejdżanie. Większość szyitów - 93 procent - żyje w Azji.

Dżihad

Podwójny religijny i społeczny charakter islamu, wyrażający się w jeden sposób jako wspólnota religijna zlecona przez Boga, aby wnieść swój własny system wartości do świata przez dżihād ("wysiłek", potocznie tłumaczone jako "święta wojna" lub "święta walka"), wyjaśnia zdumiewający sukces wczesnych pokoleń muzułmanów. W ciągu stu lat po śmierci Proroka w 632 r. przenieśli oni dużą część świata - z Hiszpanii przez Azję Środkową do Indii - pod nowe arabskie imperium muzułmańskie.

Szariat

Szariat to kodeks moralny i prawo religijne islamu. Istnieją dwa główne źródła prawa szariatu: przykazania zawarte w wersetach Koranu (aja) i przykład ustanowiony przez Mahometa w Sunnie. Szariat klasyfikuje zachowania na następujące typy lub stopnie: fard (obowiązkowe), mustahabb (zalecane), mubah (neutralne), makruh (zniechęcane) i haram (zabronione). Każde ludzkie działanie należy do jednej z tych pięciu kategorii. Obecnie większość krajów muzułmańskich przyjmuje tylko kilka aspektów szariatu, a tylko kilka krajów stosuje cały kodeks.