Problem polega na tym, że dla perfekcjonisty osiągnięcia przeplatają się z jego poczuciem własnej wartości. Kiedy mu się nie udaje, nie czuje się rozczarowany tym, jak to zrobił. Czuje wstyd z powodu tego, kim jest. Jak na ironię, perfekcjonizm staje się wtedy taktyką obronną, by trzymać wstyd jak najdalej od siebie. Jeśli jesteś doskonały, nigdy nie zawiedziesz, a jeśli nigdy nie zawiedziesz, nie ma wstydu.

W rezultacie dążenie do doskonałości staje się bezowocne - a ponieważ nie da się być doskonałym, ten model funkcjonowania jest błędnym kołem.